"- nie rozumiem dlaczego Matsumoto tak łatwo zrezygnował z normalnego życia i pogrążył się nie próbując walczyć o siebie i o Sawako; "


Moim zdaniem miał wyrzuty sumienia. Oglądałam film dawno i nie pamiętam jak to dokładnie było - porzucił narzeczoną dla innej, bogatej, której nie kochał. Ona przez to popadła w taki a nie inny stan więc On chciał odpokutować swoją winę i zaopiekować się Ukochaną.

Świetny miał pomysł na opiekę i zagłuszenie wyrzutów sumienia, nie ma co! Ja rozumiem, że lalki, że człowiek jest tylko kukiełką w rękach losu, że nie za wiele może zrobić... Ale przez cały film delikatnie mówiąc denerwowało mnie to, że On tak sobie zabrał Ją ze szpitala i zamiast zagwarantować jej opiekę, pomóc jej jakoś, pogrążył się razem z nią zupełnie bez walki.
Zgadzam się z założycielem tematu co do mankamentów, ale moim zdaniem nie równoważy ich ani bogactwo treści (powiedziałabym, że wręcz nie ma tam zbyt wiele, poza tym co widz może sobie dorobić w czasie dłużyzn), ani zdjęcia (owszem dobre, ale widziałam już lepsze i spodziewałam się więcej), ani muzyka. Może każdy z tych elementów sam w sobie jest dobry, ale zbyt minimalistyczny, aby razem tworzyć porywającą całość.
Nie mogłabym z czystym sumieniem polecić tego filmu, ale na jego korzyść muszę stwierdzić, że wzbudził we mnie silne emocje (negatywne wprawdzie) i chęć do dyskusji, a to już jednak coś.

To ciekawe... kompletnie nie przeszkadzał mi fakt, że Matsumoto postępuje nie racjonalnie. Prawdę mówiąc dopiero po tym poście zwróciłam na to uwagę. Może to przez to, że nawiązanie do teatru japońskiego było od samego początku na tyle silne, by bez problemu przygotować mnie na swojego rodzaju odrealnienia.

Ale za to zbyt długie zakończenie już nie umknęło mej uwadze (; Choć pełne estetycznych obrazów, z punktu widzenia całego filmu oceniam jako negatywne. To tak jakby w teatrze moment katharsis przedłużać w nieskończoność w skutek czego tłamsi się to zjawisko. Tak nie wolno. Zachwyt to chwila, jeśli próbuje się ją sztucznie wydłużyć to umyka sens, który został w tym przypadku rozcieńczony w potoku skądinąd pięknych ujęć. Zasada mniej więcej taka jak przy produkcji środków homeopatycznych, kropla substancji czynnej w morzu substancji obojętnej.

Ogólnie film uważam za wartościowy zarówno merytorycznie jak i stylistycznie. Podobał mi się sposób przenikania miedzy sobą trzech historii. Zwykle zabiegi takie wydają mi się trudne go zrealizowania, tu obserwować można czysty i klarowny przebieg akcji i logiczny sposób przenoszenia uwagi z jednej pary na drugą.

I ta dalekowschodnia estetyka...ach! ^ ^