Niesamowity film! Niesamowity nie tylko ze względu na swoją poetyckość, nie tylko ze względu na malarskość, chociaż to także jego niewątpliwe zalety. Bardziej dlatego, że banalne, stereotypowe nawet (czy może lepiej - wbudowane w strukturę pewnej mitycznej opowieści) historie miłosne opowiada po raz kolejny, nadając im odmienny sens. Dla mnie to rodzaj przepięknej poetyckiej przypowieści, zarazem czerpiącej z tradycyjnej kultury japońskiej, ale i reinterpretującej ją na nowo. Doskonały jest pomysł wyprowadzenia tytułowych postaci z teatru Bunraku - w tej dwójce przez cały film jest coś teatralnego; umowność słów, które nie odgrywają roli szczególnie istotnej, a może właśnie odgrywają, uświadamiając, że najważniejsze jest nie do wyrażenia, że słowo może nieść jedynie dotykające tylko powierzchni życia znaczenie. Słowo jest w filmie Takeshi Kitano nośnikiem konwenansu, jest tą maską, tak charakterystyczną dla japońskiej kultury, za którą kryją się prawdziwe emocje, prawdziwe uczucia, to wszystko, co w życiu istotne. Zaś to, co ważkie, jest zaklęte w milczenie, w spojrzenie, w czerwony sznur, łączący dwójkę głównych bohaterów, w te twarze, w język mimiki. W krajobrazy (przepiękne!), zgodnie znowu z japońską tradycją, powiązane z uczuciami bohaterów...
Sensem jest szczegół.
A "Lalki" nam to uświadamiają, odkrywają przed nami drugie dno rzeczywistości...
Film poetycki, opowiadający kilka,dopełniających się wzajemnie historii; film bardzo smutny, bardzo nostalgiczny... Na pewno jednak warty zobaczenia.
Pozdrawiam

Vilya.